Ulga sponsoringowa a działalność klubów sportowych - wymogi i ograniczenia

Ulga sponsoringowa, regulowana w art. 18ee ustawy o CIT, ma na celu wspieranie działalności sportowej, edukacyjnej i kulturalnej. Jej praktyczne zastosowanie napotyka jednak na ograniczenia wynikające z restrykcyjnych wymogów formalnych w odniesieniu do klubów sportowych.

Stan faktyczny

Podatnik (Spółka, Wnioskodawca, Podatnik), wystąpiła do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (DKIS, Organ) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. W stanie faktycznym wskazano, że Spółka zawarła umowę sponsoringową z klubem sportowym, na mocy której Spółka zobowiązała się do wsparcia finansowego klubu poprzez pokrycie kosztów związanych z jego działalnością statutową. Przekazane środki miały zostać przeznaczone m.in. na organizację wydarzeń sportowych, rozwój infrastruktury oraz promocję działań klubu. W zamian klub zobowiązał się do świadczenia usług promocyjnych, takich jak eksponowanie logotypu sponsora na strojach zawodników, banerach reklamowych oraz podczas konferencji prasowych.

We wniosku wskazano, że klub prowadzi działalność sportową zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale nie jest wpisany do ewidencji klubów sportowych i uczniowskich klubów sportowych, prowadzonej przez właściwego starostę. Wnioskodawca zaznaczył również, że statut klubu przewiduje możliwości wypłaty dywidendy wspólnikom. Jednocześnie podkreślono, że środki przekazywane klubowi są wykorzystywane wyłącznie na cele związane z realizacją jego działalności sportowej.

Celem złożenia wniosku o interpretację było uzyskanie potwierdzenia, czy ponoszone przez Spółkę koszty sponsoringu mogą być objęte ulgą sponsoringową, o której mowa w art. 18ee ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT). 

CIT.

Stanowisko Organu

Dyrektor KIS uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, że klub sportowy, którego dotyczy wniosek o interpretację nie spełnia wymogów określonych w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (ustawa o sporcie), a co za tym idzie, nie może zostać uznany za podmiot, którego finansowanie uprawnia Podatnika do skorzystania z ulgi sponsoringowej. 

Organ podkreślił, że jednym z podstawowych warunków uznania podmiotu za klub sportowy jest wpis do ewidencji klubów sportowych, prowadzonej przez starostę właściwego dla siedziby klubu, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sportu i Turystyki z dnia 18 października 2011 r. w sprawie ewidencji klubów sportowych (rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki). Brak takiego wpisu oznacza według Organu, że klub nie spełnia definicji klubu sportowego w rozumieniu art. 28 ustawy o sporcie. Tym samym działalność klubu nie może zostać zakwalifikowana jako działalność uprawniająca do zastosowania ulgi sponsoringowej.

Dodatkowo Dyrektor KIS zwrócił uwagę na statut klubu, który przewiduje możliwość wypłaty dywidendy wspólnikom. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, klub sportowy powinien działać non profit, a wszelkie dochody muszą być przeznaczone na realizację celów statutowych, związanych z działalnością sportową. Statut klubu nie zawierał zapisów wykluczających prowadzenie działalności zarobkowej, co zdaniem Organu świadczy o charakterze komercyjnym klubu i wyklucza go z kategorii podmiotów, które mogą być objęte ulgą sponsoringową.

Organ wskazał również, że zgodnie z art. 18ee ustawy o CIT, wydatki na działalność sponsoringową mogą być objęte ulgą wyłącznie wtedy, gdy dotyczą wsparcia klubów sportowych, które działają w ramach określonych przepisów i zgodnie z zasadami non profit. W przypadku klubu, którego dotyczył wniosek, brak spełnienia tych warunków formalnych i materialnych oznacza, że Wnioskodawca nie ma prawa do skorzystania z ulgi sponsoringowej, mimo że wydatki poniesione na rzecz klubu mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Komentarz PwC

Analizując stanowisko przedstawione przez DKIS, zauważamy, że Organ oparł swoją interpretację na literalnym brzmieniu przepisów art. 18ee ustawy o CIT oraz art. 28 ustawy o sporcie, w połączeniu z rozporządzeniem Ministra Sportu i Turystyki. Podejście Organu, choć zgodne z przepisami, uwypukla problem nadmiernego formalizmu w stosowaniu ulgi sponsoringowej, co w praktyce może ograniczać jej dostępność.

Zgodnie z art. 18ee ustawy o CIT, ulga sponsoringowa przysługuje w przypadku finansowania działalności sportowej podmiotów działających zgodnie z określonymi przepisami. Jednym z kluczowych wymogów jest, aby klub sportowy działał niezarobkowo, przeznaczając wszystkie dochody na realizację celów statutowych, co wynika wprost z art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie. W omawianej sprawie statut klubu umożliwiał jednak wypłatę dywidendy wspólnikom, co według Organu świadczy o zarobkowym charakterze działalności klubu i stoi w sprzeczności z wymogami przepisów.

Organ podatkowy w swojej analizie skoncentrował się przede wszystkim na aspektach formalnych, takich jak brak odpowiednich zapisów statutowych oraz brak wpisu klubu do ewidencji klubów sportowych. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sportu i Turystyki, ewidencja ta ma na celu rejestrowanie klubów działających w formie stowarzyszeń, których statuty wykluczają działalność zarobkową. Dyrektor KIS podkreślił, że brak wpisu uniemożliwia uznanie klubu za podmiot, którego finansowanie umożliwia Podatnikowi skorzystanie z ulgi sponsoringowej, niezależnie od faktycznego przeznaczenia środków otrzymanych od sponsora. W tym zakresie należy zauważyć, że sam przepis regulujący ulgę sponsoringową, jak również art. 28 ustawy o sporcie nie wprowadza obowiązku, aby klub sportowy musiał być wpisany do ww. ewidencji.

Z perspektywy praktyki gospodarczej podejście takie może wzbudzać wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do dużych klubów sportowych, które ze względu na swoją działalność zarobkową i brak wpisu do ewidencji klubów sportowych są automatycznie wykluczane z ulgi sponsoringowej. Należy jednak pamiętać, że intencją wprowadzenia ulgi było wspieranie działalności sportowej, co obejmuje zarówno lokalne inicjatywy, jak i działania większych klubów. Skupienie się wyłącznie na formalnych kryteriach, takich jak statutowe zapisy dotyczące wypłaty zysków czy brak wpisu do ewidencji, ogranicza zastosowanie ulgi do wąskiej grupy podmiotów, w szczególności do tych, które nie prowadzą szerokiej skali działalności.

Ponadto jednym z kluczowych wymogów korzystania z ulgi sponsoringowej, na co również wskazuje DKIS w omawianej interpretacji, jest działanie podmiotów na zasadach non profit. Oznacza to, że kluby sportowe nie mogą prowadzić działalności w celach zarobkowych, a wszelkie osiągane dochody powinny być przeznaczane na realizację celów statutowych. Jednak sam fakt, że statut klubu formalnie dopuszcza możliwość wypłaty zysków wspólnikom, nie zawsze oznacza, że klub w praktyce realizuje działalność zarobkową. W takich sytuacjach należałoby zbadać, czy przekazywane środki są rzeczywiście wykorzystywane na cele statutowe, takie jak rozwój infrastruktury sportowej czy organizacja wydarzeń sportowych. Analiza ta mogłaby wskazać, że pomimo pewnych braków formalnych działania klubu są zgodne z założeniami ulgi sponsoringowej.

Stanowisko Organu tożsame do zawartego w omawianej interpretacji było już wcześniej prezentowane w innych interpretacjach podatkowych. Organy podatkowe konsekwentnie przyjmują podejście oparte na restrykcyjnej wykładni przepisów, koncentrując się na spełnieniu formalnych wymogów, takich jak wpis do ewidencji klubów sportowych czy brak możliwości wypłaty zysków wspólnikom. Tego rodzaju stanowisko może ograniczać możliwość korzystania z ulgi sponsoringowej przez przedsiębiorców, którzy chcą wspierać działalność sportową, w tym również lokalne inicjatywy.