Udzielony rabat nie stanowi podstawy ulgi sponsoringowej

Kwestia prawidłowego rozliczania współpracy sponsoringowej pomiędzy przedsiębiorcami a klubami sportowymi budzi liczne wątpliwości podatników. Jednym z zagadnień, które zyskały na znaczeniu, jest możliwość zastosowania ulgi sponsoringowej z art. 18ee ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sytuacjach, gdy sponsor wspiera klub sportowy poprzez udzielenie rabatu na zakup towarów. Najnowsza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wskazuje jednoznacznie, że taka forma wsparcia nie może stanowić podstawy ulgi. 

Stan faktyczny 

Podatnik (Spółka, Wnioskodawca) wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (DKIS, Organ) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości zastosowania ulgi sponsoringowej, o której mowa w art. 18ee ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT).  

W opisie stanu faktycznego Spółka wskazała, że współpracuje z podmiotami prowadzącymi działalność sportową w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie. Współpraca ta opiera się na zasadzie ekwiwalentności świadczeń – w ramach tzw. sponsoringu właściwego. Zgodnie z przyjętym modelem, kluby sportowe zobowiązują się do wykonywania określonych działań promocyjnych i marketingowych na rzecz Spółki, natomiast Spółka przekazuje im świadczenie wzajemne. 

W niektórych przypadkach świadczenie to przybiera formę sprzedaży towarów z zastosowaniem indywidualnego rabatu. Spółka wskazała, że zamiast klasycznego barteru, chce realizować świadczenie poprzez sprzedaż z rabatem — traktując wartość udzielonego rabatu jako ekwiwalentne świadczenie wobec działań marketingowych realizowanych przez klub sportowy. Rezygnacja z części należnego przychodu miała – zdaniem Wnioskodawcy – charakter ekonomicznie tożsamy z poniesieniem kosztu sponsoringu. 

Spółka podkreśliła, że wszystkie inne przesłanki zastosowania ulgi sponsoringowej zostały spełnione: współpraca dotyczy klubów sportowych spełniających wymogi ustawy o sporcie, świadczenia mają charakter wzajemny, a wsparcie przeznaczane jest na cele wskazane w art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie, tj. działalność szkoleniową, organizację wydarzeń sportowych czy zakup wyposażenia. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczyły wyłącznie tego, czy wartość udzielonego rabatu – jako formy wsparcia – może zostać uznana za koszt poniesiony na działalność sportową i tym samym stanowić podstawę obliczenia ulgi sponsoringowej. 

Stanowisko Organu 

DKIS uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w zakresie możliwości zastosowania ulgi sponsoringowej do wartości udzielonego rabatu. 

Organ wskazał, że zgodnie z art. 18ee ust. 1 ustawy o CIT, odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegają koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową, kulturalną lub wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę. Konstrukcja przepisu oznacza, że przedmiotem preferencji mogą być wyłącznie wydatki, które spełniają definicję kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. 

Dyrektor KIS zwrócił uwagę, że udzielenie rabatu nie stanowi wydatku poniesionego przez podatnika, lecz rezygnację z części przychodu ze sprzedaży. W efekcie, pomimo że obniżka ceny może mieć charakter ekonomicznie ekwiwalentny wobec świadczeń promocyjnych wykonywanych przez klub sportowy, po stronie sponsora nie dochodzi do poniesienia kosztu w sensie podatkowym. 

Organ podkreślił, że w przypadku rabatu nie występuje transfer środków finansowych ani inne uszczuplenie majątku podatnika, które mogłoby zostać uznane za koszt. Rabat jest elementem kalkulacji ceny sprzedaży i prowadzi do zmniejszenia przychodu, a nie do zwiększenia kosztów. W konsekwencji, nie spełnia on przesłanek definicji kosztu uzyskania przychodu, a tym samym nie może być podstawą do obliczenia ulgi sponsoringowej. 

DKIS wskazał, że choć w analizowanej sprawie zachowana była ekwiwalentność świadczeń stron – klub sportowy wykonywał świadczenia promocyjne w zamian za rabat – to brak poniesienia kosztu po stronie sponsora uniemożliwia zastosowanie art. 18ee ustawy o CIT. Udzielony rabat nie jest wydatkiem, lecz elementem polityki cenowej, który wpływa jedynie na wysokość przychodów. 

W konsekwencji, Dyrektor KIS stwierdził, że wartość udzielonego rabatu nie może stanowić podstawy obliczenia ulgi sponsoringowej. 

Komentarz PwC 

W naszej ocenie stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej należy uznać za trafne. Organ potwierdził, że ulga sponsoringowa może być stosowana wyłącznie w odniesieniu do wydatków faktycznie poniesionych przez podatnika – a więc takich, które spełniają warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. 

Interpretacja ta potwierdza, że skorzystanie z ulgi sponsoringowej wymaga faktycznego poniesienia wydatku. Odliczeniu podlegają jedynie te środki, które zostały wydatkowane – np. poprzez przekazanie pieniędzy lub towarów – w związku z działalnością sportową, kulturalną lub wspierającą naukę. Udzielenie rabatu jako forma rezygnacji z części ceny sprzedaży, nie spełnia tego kryterium. 

Omawiana interpretacja stanowi istotny sygnał dla przedsiębiorców, że konstrukcje oparte wyłącznie na rabatach handlowych nie dają prawa do ulgi sponsoringowej, nawet jeśli mają charakter ekwiwalentny i służą promocji marki podatnika. Organy podatkowe przyjmują literalną wykładnię przepisów, wymagającą faktycznego poniesienia wydatku. 

W praktyce przedsiębiorcy wspierają kluby sportowe w bardzo zróżnicowanych formach – zarówno poprzez świadczenia pieniężne, przekazywanie sprzętu lub materiałów, jak i działania o charakterze marketingowym czy handlowym. Omawiana interpretacja podkreśla jednak, że nie każda forma takiego wsparcia może zostać objęta ulgą sponsoringową. 

Ustawodawca powiązał możliwość skorzystania z ulgi z poniesieniem wydatku, który da się wykazać i przyporządkować do działalności wspieranej. Tym samym, konstrukcje oparte na mechanizmach handlowych, takich jak rabaty czy preferencyjne ceny, nie spełniają wymogów formalnych – nawet jeśli ich cel jest zbieżny z działaniami promującymi sport. Wspieranie klubów sportowych pozostaje więc dopuszczalne w różnych modelach, jednak tylko niektóre z nich – te udokumentowane i oparte na rzeczywistym poniesieniu kosztu – pozwalają na zastosowanie ulgi podatkowej.