Rozliczenie faktoringu w Specjalnej Strefie Ekonomicznej

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej przez siebie interpretacji indywidualnej potwierdził, że przychód ze zbycia wierzytelności w ramach faktoringu nie podlega zwolnieniu z CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), ponieważ nie jest to działalność wymieniona w zezwoleniu na prowadzenie działalności w SSE. Dodatkowo Dyrektor KIS wskazał, że koszty opłat pobieranych przez faktora są kosztami uzyskania przychodu i podlegają zaliczeniu do dochodu niepodlegającego zwolnieniu z CIT.

Spółka prowadząca działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: “SSE”) w celu poprawienia płynności finansowej oraz zmniejszenia ryzyka ponoszonego w związku z niewypłacalnością kontrahentów nabywających jej produkty zawarła umowę faktoringu pełnego, zgodnie z którą faktor jest stroną obciążoną ryzykiem niewypłacalności dłużnika. 

Wnioskodawca poprosił o potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego przez siebie stanowiska, zgodnie z którym: 

1) przychód uzyskany ze zbycia wierzytelności w ramach zawartej umowy faktoringu powinien być rozpoznawany jako przychód opodatkowany na zasadach ogólnych - tj. powinien podlegać zaliczeniu do dochodu Spółki niepodlegającego zwolnieniu z CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT; 

2) koszty opłat pobieranych przez faktora w związku z umową, stanowią koszty uzyskania przychodu, które powinny podlegać zaliczeniu do dochodu Spółki niepodlegającego zwolnieniu z CIT. 

Argumentując swoje stanowisko w odniesieniu do pytania pierwszego, Spółka wskazała, że przychód uzyskany ze zbycia wierzytelności w ramach umowy faktoringu nie podlega zwolnieniu z CIT, ponieważ zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT podlega wyłącznie dochód uzyskany na terenie SSE z działalności gospodarczej określonej w treści zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie SSE (w oparciu o właściwe kody PKWiU). A contrario, jeżeli dany rodzaj działalności nie wchodzi wprost w zakres wymienionego w zezwoleniu odpowiedniego grupowania statystycznego PKWiU, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego.  

Podatnik podkreślił, że pomimo, iż zawieranie transakcji sprzedaży wierzytelności w ramach faktoringu jest racjonalne i gospodarczo uzasadnione, jako że ma na celu zabezpieczenie płynności finansowej, to transakcje te nie są zawierane w ramach działalności określonej w zezwoleniach, lecz stanowią działalność dodatkową mającą na celu zabezpieczać sytuację finansową związaną z wykonywaniem zarówno działalności opodatkowanej, jak i działalności zwolnionej (określonej wprost w Zezwoleniach). Spółka wskazała, że sprzedaż wierzytelności jest odrębną czynnością od działalności prowadzonej na podstawie zezwoleń, generującą odrębne przychody, które nie są "nieodłącznie" związane z działalnością w SSE. Spółka podkreśliła również, że korzystanie z faktoringu nie jest obligatoryjne, a decyzja o jego zastosowaniu ma charakter biznesowy, podyktowany chęcią ograniczenia kosztów windykacji i poprawy płynności.  

W odniesieniu do pytania 2, Spółka wskazała, że skoro przychody z tytułu umowy faktoringu nie stanowią przychodów strefowych, to również opłaty pobierane przez faktora w związku z umową faktoringu stanowią pozastrefowy koszt uzyskania przychodu.  

Należy zwrócić uwagę, że stanowisko zgodnie z którym umowa faktoringu nie stanowi przejawu realizacji działalności określonej w zezwoleniu (niezależnie od tego, jakiego rodzaju wierzytelności są zbywane na rzecz faktora), a tym samym przychody i koszty z nią związane powinny być traktowane jako związane z działalnością opodatkowaną, jest powszechnie prezentowane w interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS. Tytułem przykładu można wskazać interpretacje indywidualne m.in. z dnia 14 sierpnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.328.2024.1.KS, z dnia 28 lutego 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.781.2023.1.DW, z dnia 26 stycznia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.224.2022.1.KS oraz z dnia 14 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.757.2022.2.IZ. 

Organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem Spółki i potwierdził, że przychód ze zbycia wierzytelności w ramach faktoringu nie korzysta ze zwolnienia z CIT na podstawie zezwolenia, a koszty opłat ponoszonych w związku z umową faktoringu stanowią koszty uzyskania przychodu, które powinny być zaliczone do dochodu Spółki niepodlegającego zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. 

Komentarz PwC 

Interpretacja potwierdza ugruntowaną linię interpretacyjną, zgodnie z którą zwolnienie z CIT na podstawie zezwolenia strefowego ma zastosowanie wyłącznie do ściśle określonej działalności, wymienionej w zezwoleniu. Dochód ze sprzedaży wierzytelności – nawet jeśli wspiera działalność operacyjną wymienioną w zezwoleniu – nie jest traktowany jako bezpośrednio związany z działalnością strefową. 

Dla przedsiębiorców działających w SSE to ważna wskazówka: transakcje o charakterze pomocniczym, nawet gospodarczo uzasadnione (jak faktoring), mogą pozostawać poza zakresem zwolnienia. W praktyce oznacza to konieczność wyodrębniania takich przychodów i kosztów w ewidencji księgowej i podatkowej.