Ekwiwalent za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej nie stanowi przychodu

Przyznanie pracownikom ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej nie będzie stanowiło dla nich przychodu ze stosunku pracy.

Sprawa dotyczyła spółki polskiej pełniącej rolę centrum usług wsparcia, w której w marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii, zdecydowano o tymczasowym zamknięciu biura oraz rekomendowano pracownikom pracę poza miejscem jej stałego wykonywania w stacjonarnej siedzibie spółki (tzw. praca zdalna). Jako że do wykonywania swoich zadań pracownicy muszą wykorzystywać środki bezpośredniego porozumiewania się na odległość (e-mail, telefony służbowe, komunikatory), niezbędne jest posiadanie przez nich szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań, a także energia elektryczna.

Ze względu na przedłużający się okres zagrożenia epidemiologicznego, spółka postanowiła rozważyć wypłatę dodatkowych świadczeń dla pracowników w postaci ekwiwalentu za korzystanie z prywatnego łącza internetowego oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania.

W związku z powyższym, spółka powzięła wątpliwość, czy przyznane pracownikom ekwiwalenty z tego tytułu powinny stanowić podstawę do naliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie spółki - ze względu na zwolnienie od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie będzie ona zobligowana do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej na rzecz pracowników.

Organ podatkowy potwierdził, że stanowisko spółki jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazywane przez spółkę.

Komentarz

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – tak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem na bazie powyższych generalnych reguł, należałoby przyjąć, że po stronie pracowników, którym pracodawca przekaże ekwiwalent za korzystanie z prywatnego łącza internetowego oraz zwiększone zużycie energii elektrycznej oraz ogrzewania, powstanie przychód, od którego – na mocy art. 31 ww. ustawy – zakład pracy powinien jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy.

Jednakże, w wydanej interpretacji Dyrektor KIS powołał się na przepisy tzw. Tarczy Antykryzysowej (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych) przewidującej szczególne rozwiązania związane z walką m.in. z COVID-19 i przypomniał, że uregulowania tejże ustawy dają pracodawcy możliwość powierzenia pracownikom wykonywania pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (w trybie zdalnym). Co więcej, przepisy tejże ustawy nakładają na pracodawcę obowiązek  zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługi logistycznej pracy zdalnej.

Na bazie powyższego Dyrektor KIS uznał, że w przypadku pracowników, którzy wykonują pracę zdalną w związku z występowaniem zagrożenia epidemicznego, świadczenie w postaci ekwiwalentu za Internet i zużyty prąd nie może powodować powstania podlegającego opodatkowaniu przychodu po stronie pracownika jako, że przekazanie wspomnianego powyżej ekwiwalentu jest wypełnieniem obowiązku pracodawcy do (i)  zadbania o stanowisko pracy zdalnej i (ii) przekazania materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania tej pracy.

Podobne stanowisko zostało przedstawione we wcześniejszych interpretacjach organów podatkowych, m.in. z dnia 3 grudnia 2020 r. (0113-KDIPT2-3.4011.725.2020.2.KS).

Warto jednocześnie zauważyć, że chociaż przepisy tzw. Tarczy Antykryzysowej będą w określonych okolicznościach podstawą do uznania, że obowiązek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych związany z przekazaniem stosownych ekwiwalentów generalnie może nie wystąpić, to obiektywnie największą trudnością, przed którą staną w tym przypadku pracodawcy nie będzie sama wypłata ekwiwalentu, a ustalenie jego właściwej wysokości – bowiem, w żadnym z ustawowych rozwiązań nie ma wskazań pozwalających zakładom pracy na precyzyjne ustalenie kwot do przekazania pracownikom.