Wydatki na wynajem mieszkań dla zawodników klubu sportowego bez możliwości kwalifikacji do ulgi CSR

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wynajem mieszkania dla niektórych zawodników klubu sportowego, których miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od siedziby klubu oraz miejsca odbywania się treningów, nie stanowią wydatków poniesionych na działalność sportową, możliwych do rozliczenia w ramach ulgi CSR.

Stan faktyczny

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (“DKIS”) w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 28 listopada 2023 r. wskazał, że wydatki poniesione na wynajem mieszkania dla niektórych zawodników klubu sportowego, których miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od siedziby klubu oraz miejsca odbywania się treningów, nie podlegają rozliczeniu w ramach ulgi podatkowej wspierającej sport, kulturę i edukację (“Ulga CSR”) uregulowanej w art. 18ee ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (“ustawa o CIT”). 

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkcji technologii oraz realizacji inwestycji budowlanych, nawiązał współpracę z renomowanym klubem sportowym (“Klub”) w formie umowy sponsorskiej. Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca wypłaca na rzecz Klubu wynagrodzenie, którego wysokość uzależniona jest od nadanego statusu Sponsora. W treści umowy wskazano, że otrzymane środki Klub przeznaczy na pokrycie potrzeb męskiej drużyny piłki nożnej. Wnioskodawca wskazał, że w zakresie tych potrzeb mieszczą się m.in. wydatki na utrzymanie zawodników, które obejmują następujące koszty:

• wynagrodzenia i premie wypłacane uczestnikom zawodów (zawodnikom);
• zakupu sprzętu dla zawodników,
• ubezpieczenia NNW,
• koszty wynajmu mieszkania dla niektórych spośród zawodników, których miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od siedziby Klubu oraz miejsca odbywania się treningów;
• koszty wyjazdów szkoleniowo-treningowych organizowanych przez Klub,
• koszty uzyskania licencji przez zawodnika wydawanych przez Zarząd PZPN.

Klub w ramach zawartej umowy zobowiązał się m.in. do reklamowania Spółki podczas meczów oraz Pucharu Polski poprzez ekspozycję logo oraz nazwy Wnioskodawcy na nośnikach reklamowych. Nawiązanie współpracy pomiędzy Spółką a Klubem miało na celu przede wszystkim rozpowszechnienie wizerunku Spółki, a tym samym spopularyzowanie świadczonych przez nią usług. 

Zgodnie z art. 18ee ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów poniesionym na działalność sportową jest koszt poniesiony na finansowanie realizacji przez klub sportowy celów wskazanych w art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie. W ocenie Wnioskodawcy poniesione przez niego wydatki spełniały ww. warunek objęcia preferencją w ramach Ulgi CSR, jako wydatki związane z pokryciem kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, wskazane w art. 28 ust. 2 pkt 3 ustawy o sporcie. 

DKIS wskazał, że sponsoring uznawany jest za formę reklamy,  której przedmiotem jest firma i jej produkty, równocześnie sponsorowanie ma  kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zgodnie ze stanowiskiem organu szczególnie istotne jest określenie w umowie sponsoringowej wzajemnych świadczeń stron oraz jeśli to możliwe ich wartości. 

W ocenie DKIS w ramach Ulgi CSR możliwa będzie m.in. kwalifikacji części wydatków poniesionych na utrzymanie zawodników w zakresie: wypłacanych wynagrodzeń i premii, zakupu sprzętu, ubezpieczeń NNW, kosztów wyjazdów szkoleniowo-treningowych organizowanych przez Klub oraz kosztów uzyskania licencji przez zawodnika wydawanych przez Zarząd PZPN.

Jednakże w zakresie w jakim środki przeznaczane są na wynajem mieszkania dla niektórych zawodników DKIS wskazał, że nie stanowią one wydatków związanych z uprawianiem sportu, tym samym nie doprowadzą do poprawy warunków uprawiania sportu przez członków Klubu ani nie zwiększą dostępności społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez Klub. Tym samym Wnioskodawca nie będzie uprawniony do odliczenia od podstawy opodatkowania 50% kosztów na podstawie art. 18ee ustawy o CIT, w części w jakiej środki te przeznaczane są przez Klub na wynajem mieszkania dla niektórych spośród zawodników, których miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od siedziby Klubu oraz miejsca odbywania się treningów. 

Komentarz PwC

Opisana interpretacja w części utrzymuje pozytywną praktykę interpretacyjną umożliwiającą podatnikom rozliczenie kosztów ponoszonych na finansowanie działalności klubów sportowych w ramach ulgi CSR. Co istotne, aby przekazywane w ramach umowy sponsoringu środki mogły zostać zaklasyfikowane jako koszty uzyskania przychodu podatnika umowa może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (zakładającego wzajemność świadczeń między stronami umowy). W ramach sponsoringu właściwego sponsorowany zobowiązany jest do świadczenia sponsorowi świadczeń o charakterze reklamowym, tym samym można uznać je uznać za odpłatne nabycie usług reklamowych. 

Ustawodawca konstruując przepisy w zakresie ulgi CSR powiązał rozpoznanie wydatków jako kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność sportową z przeznaczeniem środków na realizację celów wskazanych w art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie. Przywołany przepis wskazuje na konieczność wpływu poniesionych wydatków na: 

• poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego otrzymującego dotację lub 
• zwiększenie dostępności społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

W ocenie DKIS poniesienie wydatków na wynajem mieszkania dla niektórych zawodników, których miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od siedziby klubu sportowego oraz miejsca odbywania się treningów, nie wpłynie na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego ani zwiększenie dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub. 

W naszej ocenie, biorąc pod uwagę literalne brzmienie przepisu art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie, ustawodawca nie przewidział możliwości zakwalifikowania wydatków na pokrycie kosztów wynajmu mieszkań sportowców jako koszty poniesione na finansowanie klubu sportowego. W rezultacie, stanowisko DKIS wydaje się być spójne z przepisami ustawy o sporcie.

Uwzględniając powyższe stanowisko DKIS podatnicy zawierając umowy sponsoringowe z klubami sportowymi, planujący rozliczenie wydatków w ramach Ulgi CSR, powinni zwracać szczególną uwagę na cele, które zgodnie z treścią umowy będą finansowane z przekazanego przez nich klubowi sportowemu wynagrodzenia. Przede wszystkim, ocenę możliwości kwalifikacji danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu poniesionego na działalność sportową należy dokonywać z perspektywy przepisu art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie.