Skorzystanie z ulgi na ekspansję wymaga wykazania związku przyczynowo-skutkowego - nowe podejście interpretacyjne Dyrektora KIS

Przepisy dotyczące ulgi na ekspansję wywołują istotne trudności interpretacyjne, które co gorsza są komplikowane przez same organy podatkowe. W jednej z najnowszych interpretacji Dyrektor KIS stwierdził, że w ramach ulgi można rozliczyć m.in. koszty współpracy z influencerami oraz wynajmu showroomu. Przy czym wskazał również, że podatnik jest zobowiązany do wykazania, iż odliczane wydatki faktycznie prowadzą do zwiększenia przychodów przedsiębiorstwa.

Okoliczności sprawy

Spółka zajmująca się produkcją kominków  złożyła do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej („Dyrektor KIS”, „Organ”) wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie tzw. ulgi na ekspansję („Ulga”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca przeznacza większość swojej produkcji przeznacza na eksport.  Produkty Wnioskodawcy są drogie i plasowane jako towar z wyższej półki. Ich sprzedaż wymaga osobistej prezentacji, spotkań szkoleniowych, uwiarygodnienia firmy sprzedawcy i  zapewnienia serwisu online.

W związku z tym Spółka podejmuje szereg działań promocyjno-informacyjnych na szeroką skalę, których celem jest dotarcie do jak największej grupy potencjalnych klientów (dokonanie ekspansji). Co kluczowe, istotna część jej wydatków może stanowić koszty kwalifikowane, których poniesienie uprawnia do skorzystania z Ulgi.

Z uwagi na powyższe Spółka zdecydowała się wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, celem potwierdzenia prawa do skorzystania z Ulgi w stosunku do ponoszonych wydatków na ekspansję. We wniosku skierowanym do Dyrektora KIS został przedstawiony bardzo szeroki katalog wydatków, tj. m.in koszty:

1. współpracy z tzw. influencerami zagranicznymi - osobami, które dzięki swoim zasięgom, promują produkty Spółki w social mediach na rynkach zagranicznych,
2. wynajmu domu pokazowego (showroom), który służy prezentacji, promocji i  szkoleniom w zakresie produktów Spółki,
3. związane z zarządzaniem hostingiem oraz koszty projektowania, optymalizacji i  wdrażania stron www,
4. nabycia przestrzeni reklamowej w sieci i promocji w social media,
5. przygotowywania tekstów reklamowych, projektowania i wysyłki newsletterów, udostępnianie materiałów reklamowych na specjalnie przygotowanych Ipadach,
6. poniesione na współpracę z osobą, która zajmuje się informowaniem o  produktach Spółki i ich promocją  zagranicą.

Spółka zwróciła się z pytaniem do Organu, czy poniesione przez nią wydatki  spełniają definicję kosztów kwalifikowanych, o których mowa w art. 18eb ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych („Ustawa o CIT”).

W ocenie Spółki, wszystkie przedstawione przez nią wydatki mieszczą się w katalogu z art. 18eb ust. 7 Ustawy o CIT.

Stanowisko Organu

Dyrektor KIS potwierdził prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy. Organ stwierdził, że wszystkie opisane przez Wnioskodawcę wydatki mieszczą się  w katalogu z art. 18eb ust. 7 Ustawy o CIT. 

Niemniej Dyrektor KIS zastrzegł, że każdy z opisanych przez Spółkę kosztów kwalifikowanych będzie mógł zostać rozliczony w ramach Ulgi - o ile w rzeczywistości jego poniesienie będzie prowadzić do zwiększenia przychodów z jej działalności.

Komentarz PwC

Stanowisko wyrażone w komentowanej interpretacji przez Organ może stanowić niemałą niespodziankę. Niewątpliwie w pewnej części wydane rozstrzygnięcie zawiera korzystne dla podatników rozważania. Dyrektor KIS dopuścił w nim możliwość rozliczenia w ramach Ulgi bardzo szerokiej palety wydatków. 

Niemniej, zaprezentowane przez Organ stanowisko zdaje się nakładać na podatników nie wyrażony wprost w przepisach, jak również nieartykułowany przez organy podatkowe dotychczas warunek, tj. obowiązek wykazania, iż poniesione przez nich koszty kwalifikowane w rzeczywistości prowadzą do wzrostu przychodów ze sprzedaży produktów. 

Naszym zdaniem, przytoczony powyżej pogląd Organu nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie bowiem z treścią przepisów, do skorzystania z Ulgi wymagane jest jedynie spełnienie dwóch warunków, tj:

1. fakt poniesienia kosztów kwalifikowanych, które zostały zdefiniowane w art. 18eb ust. 7 Ustawy o CIT, a także
2. spełnienie warunku określonego w art. 18eb ust. 4 Ustawy o CIT (tj. np. zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych).

Zatem należy zwrócić uwagę, że żadne przepisy nie formułują w swojej treści warunku w postaci wykazania przez podatnika związku pomiędzy poniesionymi kosztami kwalifikowanymi, a faktycznym zwiększeniem przychodów z działalności. Przepis art. 18eb ust. 1 Ustawy o CIT stanowi, iż podatnik odlicza od podstawy opodatkowania koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów. Zatem sam fakt poniesienia wydatku mieszczącego się w katalogu kosztów kwalifikowanych, zdaje się spełniać dyspozycję przedmiotowego przepisu.

Wymaga również podkreślenia, że wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa podatkowego, ale także zakreśla jej granice. Zatem stanowisko wyrażone przez Dyrektora KIS -  w zakresie w jakim nakłada na podatnika obowiązek wykazania, iż poniesione koszty kwalifikowane faktycznie prowadzą do zwiększenia przychodów z jego działalności - może budzić istotne zastrzeżenia.  Bowiem racjonalny ustawodawca, którego celem byłoby wprowadzenie omawianych ograniczeń w stosowaniu przedmiotowych przepisów (których dopatruje się Organ) - dałby temu wyraz w ich treści.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż przyjęcie stanowiska prezentowanego przez Dyrektora KIS  w praktyce istotnie skomplikowałoby bezpieczne korzystanie z preferencji. Bowiem wykazanie przez podatnika, iż dany wydatek faktycznie doprowadził do zwiększenia przychodów z całości jego działalności, wymagałoby konstruowania skomplikowanych (a także kosztownych) analityk. Udowodnienie, że koszt - np. na biletu lotniczego dla pracownika albo na wynajmu showroomu - faktycznie doprowadził do zwiększenia przychodów podatnika z całość działalności podatnika, jest zadaniem wysoce karkołomnym.  

Należy mieć nadzieję, iż Dyrektor KIS w przyszłości odstąpi komentowanego powyżej poglądu. Tym bardziej, że w przeszłości Organ potwierdzał expresis verbis, iż przepisy dotyczące Ulgi nie nakładają na podatników obowiązku wykazywania związku przyczynowo-skutkowego. Jako przykład można przywołać interpretację indywidualną z 14 listopada 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.366.2022.1.MBD.