Podatek od przerzuconych dochodów został wprowadzony do ustawy o CIT od 1 stycznia 2022 r. nowelizacją z dnia 29 października 2021 r (Dz.U. z 2021 poz. 2105). W zamiarze ustawodawcy ma on służyć przeciwdziałaniu unikaniu opodatkowania poprzez transfer dochodów przy pomocy jednostek pośredniczących i poprzez jurysdykcje podatkowe o znikomej efektywnej stawce opodatkowania. Projekt zmian do ustawy o CIT przewiduje istotne zmiany w konstrukcji podatku.
Większość z nich opisywaliśmy we wcześniejszym artykule opublikowanym w PwC Studio. W trakcie prac sejmowych, na ostatniej prostej, w art. 24aa ustawy o CIT wprowadzono ust. 10a dotyczący ciężaru dowodu. Przepis ten ma obowiązywać od 1 stycznia 2023 r. Zgodnie z jego proponowaną treścią:
“Ciężar dowodu, że nie został spełniony co najmniej jeden z warunków, o których mowa w ust. 2, spoczywa na spółce określonej w ust. 1, która zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów koszty określone w ust. 3.”
W praktyce powyższa regulacja oznacza, iż rozpoznane, w związku z transakcjami z podmiotami powiązanymi, niebędącymi polskimi rezydentami, koszty z tytułu usług wskazanych w przywołanym niżej katalogu z art. 24aa ust. 3 ustawy o CIT będą objęte podatkiem od przerzuconych dochodów, chyba że podatnik udowodni, że nie zachodzi jeden z warunków wyłączających opodatkowanie. Zasada ta będzie obejmowała wydatki z tytułu:
1) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz usług o podobnym charakterze;
2) wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7;
3) przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze;
4) koszty finansowania dłużnego związane z uzyskaniem środków finansowych i korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych;
5) opłat i wynagrodzeń za przeniesienie funkcji, aktywów lub ryzyk.
Podatnik chcąc wyłączyć wskazane wydatki z podstawy opodatkowania podatkiem od przerzuconych dochodów będzie musiał więc udowodnić, że:
1) dochód (przychód) odbiorcy płatności uzyskany z powyższych tytułów podlega opodatkowaniu według stawki podatku dochodowego równej lub wyższej niż 14.25%, lub
2) podmiot powiązany uzyskuje od polskich rezydentów, z tytułów wskazanych w katalogu, mniej niż 50% ogółu przychodów, lub
3) podmiot powiązany nie przekazuje lub przekazuje mniej niż 10% przychodów, uzyskanych z powyższych tytułów od polskiego rezydenta na rzecz innego podmiotu:
a) zaliczając w związku z tym wydatki do kosztów rozliczanych dla celów podatku dochodowego lub wydatki te lub przychody odliczając od dochodu, podstawy opodatkowania lub od podatku w jakiejkolwiek formie, lub
b) jeżeli przychody te składają się na zysk przeznaczony do wypłaty, bez względu na termin, w formie dywidendy lub innych przychodów z udziału w zyskach osób prawnych, lub
4) suma poniesionych przez polski podmiot w roku podatkowym kosztów na rzecz podmiotów powiązanych, zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów tego podatnika, stanowi mniej niż 3% sumy kosztów uzyskania przychodów podatnika za ten rok.
Konsekwencją praktyczną wprowadzonej nowelizacji będzie znaczne ułatwienie organom podatkowym wymiaru podatku od przerzuconych dochodów. Nie będą one musiały badać czy dany wydatek spełnia warunki dla opodatkowania go. Ciężar wykazania, że wydatek realizowany na rzecz podmiotu powiązanego nie jest objęty opodatkowaniem od przerzuconych dochodów będzie spoczywał na podatniku. Równocześnie dla podatników nowelizacja, jeżeli wejdzie ona w życie, będzie oznaczała dodatkowy obowiązek dokumentacyjny oraz konieczność zastanowienia się jakimi środkami dowodowymi wykazać, że objęte katalogiem wydatki nie kwalifikują się do objęcia ich opodatkowaniem.
Autorzy:
