W dniu 1 stycznia 2022 r. weszły w życie przepisy dotyczące tzw. „przerzuconych dochodów” (art. 24aa ustawy o CIT), zastępując regulacje w zakresie limitowania kosztów ponoszonych na rzecz podmiotów powiązanych (art. 15e ustawy o CIT). Intencją ustawodawcy było wyeliminowanie możliwości stosowania przez podatników schematów podatkowych, skutkujących przeniesieniem uzyskiwanych dochodów do jurysdykcji podatkowych o niewielkiej efektywnej stawce opodatkowania.
Termin płatności podatku od “przerzuconych dochodów” jest zbieżny z terminem płatności CIT danego podatnika. Oznacza to, że ta dodatkowa danina za 2023 rok musi zostać rozliczona przez większość podatników do końca marca 2024 r.
Do wydatków objętych podatkiem od przerzuconych dochodów (tzw. wydatków kwalifikowanych) należy zaliczyć przede wszystkim wydatki wchodzące dotychczas w katalog płatności znanych polskim podatnikom z nieobowiązującego już art. 15e oraz koszty finansowania wymienione w art. 15c ustawy o CIT.
Na wydatki kwalifikowane składają takie wydatki, jak:
1) Koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz usług o podobnym charakterze;
2) Wszelkiego rodzaju opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, takich jak np. prawa autorskie czy licencje;
3) Koszty finansowania dłużnego, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych;
4) Koszty przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe (w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze);
5) Opłaty i wynagrodzenia za przeniesienie funkcji, aktywów lub ryzyk (tzw. „exit fee”).
Aby uznać dany wydatek kwalifikowalny za przerzucony dochód, podlegający dodatkowym opodatkowaniu, konieczne jest przeanalizowanie szeregu warunków po stronie polskiego podatnika i zagranicznego podmiotu powiązanego - szerzej o warunkach pisaliśmy we wcześniejszym artykule.
Od 1 stycznia 2023 roku ciężar dowodzenia, że dany wydatek nie spełnia definicji przerzuconego dochodu spoczywa na wszystkich polskich podatnikach dokonujących płatności do zagranicznych podmiotów powiązanych.
W tym celu polscy podatnicy powinni dołożyć należytej staranności, aby okoliczności wyłączające konieczność rozpoznania przerzuconych dochodów udokumentować we właściwy sposób - również poprzez zgromadzenie stosownych informacji od podmiotów zagranicznych, pozwalających m.in. na ocenę poziomu przychodów, opodatkowania, czy też substancji biznesowej zagranicznego odbiorcy płatności pasywnych.
W przypadku braku wykazania, że któryś z warunków pobrania podatku jest niespełniony, polski podatnik może być zobowiązany do zapłaty dodatkowego podatku przy zastosowaniu stawki 19% i wykazania tego faktu w deklaracji CIT/PD, stanowiącej załącznik do rocznego zeznania CIT-8.
Konsekwencje w tym zakresie - na gruncie podatkowym oraz karnym skarbowym - ponosi polski podatnik.
Zatem w interesie polskich podmiotów jest przygotowanie w terminie składania CIT-8 dokumentacji (tzw. ‘Defence file’) potwierdzającej spełnienie lub też brak spełnienia warunków w zakresie opodatkowania podatkiem od przerzuconych dochodów. W praktyce tego rodzaju obowiązek będzie wymagał zaangażowania nie tylko lokalnych zasobów ale i koordynacji z zagranicznymi podmiotami.
Autorzy:
