W opinii 1/2025 Rada PUO zakwestionowała zastosowanie GAAR do odpisów amortyzacyjnych od znaków towarowych sugerując m.in., że jeżeli wydatek nie został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, a w celu unikania opodatkowania, organy podatkowe mogły zakwestionować go na podstawie przepisów materialnoprawnych.
Sprawa dotyczyła amortyzacji znaków towarowych. Szef KAS twierdził, że spółka dokonując odpisów amortyzacyjnych od znaków towarowych otrzymanych w wyniku aportu przedsiębiorstwa zawyżyła wartość znaków towarowych.
Wartość ta została ustalona, w oparciu o zasadę kontynuacji, w wartości wynikającej z zestawienia obrotów i sald wspólnika wnoszącego aport w postaci przedsiębiorstwa. Kwestią pozostawało to, że wskazana spółka nabyła te znaki w wyniku szeregu transakcji wewnątrzgrupowych, które były realizowane już od 2010 r., a które zostały uznane przez Szefa KAS za unikanie opodatkowania. Szef KAS uznał, że działania te były sztuczne, a cel gospodarczy podatnik mógł osiągnąć poprzez proste skonsolidowanie znaków w jednym podmiocie (zdaniem Szefa KAS powinien to być podmiot inny niż ten który dokonywał odpisów amortyzacyjnych). Organ podatkowy wskazał, że jego zdaniem działania podatnika nie były nakierowane na osiągnięcie przychodu, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu.
Szef KAS uznał, że biorąc pod uwagę wskazywany przez podatnika cel gospodarczy czynność odpowiednią stanowiła konsolidacja znaków towarowych w innym podmiocie z pominięciem szeregu transakcji przeprowadzonych w latach 2011-2015.
Istota rozstrzygnięcia
Głównym przedmiotem rozważań Rady PUO stało się to czy w analizowanej sprawie istniały w ogóle podstawy do zastosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania. Z analizy opinii Rady PUO wynika, że powzięła ona wątpliwość czy wydatki na znaki towarowe mogły w danej sprawie stanowić w ogóle koszt uzyskania przychodu na gruncie przepisów prawa materialnego. Szef KAS uważał, że kwestie materialnoprawne nie mają znaczenia, gdyż przy ustalonej przez niego czynności odpowiedniej właścicielem znaków byłby w istocie inny podmiot, a co za tym idzie przepisy materialnoprawne dotyczące zasad rozliczenia kosztów w ogóle nie znajdowałyby zastosowania.
Kwestia jak się wydaje dotyczyła więc ustalenia relacji między przepisami klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania a przepisami materialnoprawnymi. Rada doszła do przekonania, że w sytuacji, jeżeli możliwość zaliczenia wydatku do kosztów jest wyłączona na gruncie przepisów materialnoprawnych nie ma podstaw do rozważania stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
W opinii stosunkowo dużo miejsca poświęcono wskazaniu na relacje między przepisami klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania oraz przepisami regulującymi zasady zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Rada wskazała, że niektóre elementy ustawowej definicji kosztu uzyskania przychodu zazębiają się z elementami, które podlegają badaniu w celu weryfikacji czy mamy do czynienia z unikaniem opodatkowania. W szczególności przesłankę celu poniesienia wydatku należy badać zarówno po to by ustalić, czy wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu jak i po to to by stwierdzić, czy czynność została zrealizowana w celu unikania opodatkowania. W efekcie Rada doszła do wniosku, że ustawowa definicja kosztu uzyskania przychodu wraz z katalogiem wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów nie wymagają, przynajmniej w odniesieniu do danej sprawy, uzupełnienia przez stosowanie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
Rada wskazała, że jej zdaniem, wydatek nieefektywny, pobawiony cech racjonalności, ukierunkowany na inny cel niż generowanie przychodu (zabezpieczenie, zachowanie źródła) nie posiada cechy kosztu, a tym samym efektywnie nie powoduje obniżenia lub niepowstania zobowiązania podatkowego. Podkreśliła w związku z tym, że dokonywanie wydatku w celu niezwiązanym z przychodem, w szczególności w celu obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, zwiększania straty etc. nie daje prawa do rozpoznania kosztu podatkowego. Dla zakwestionowania odliczalności takiego wydatku klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania nie jest więc potrzebna.
Autorzy:
